2018 | GE-TIC-T

Woordje van de regisseur

De toneelmicrobe is een bijzonder vreemd beestje. Wetenschappers van divers allooi hebben er, sinds Shakespeare's tijd, hun knappe koppen over gebroken en zijn er, tot de dag van heden, niet uitgeraakt.

Dat bizarre dier heeft zijn tanden in mijn lijf gezet toen ik nog jeugdig en, bovendien, onschuldig was. Als jonge blaag zag ik mezelf als de nieuwe Brando, Bogaert en andere groten, en dus moest ik dat maar eens gaan waarmaken. Ik was twaalf toen ik voor het eerst op de planken stond. De naam van het stuk ben ik vergeten maar een paar van de replieken kan ik zonder probleem reciteren.

Na die eerste stappen op het theaterhout van de lokale bekendheid, geraakte ik het verdomde beest niet meer kwijt. Toen begon ik aan mijn eigen, eerste stukje. Niet te lang, niet te moeilijk, niet te zwaar,... Een bescheiden succes en drie opvoeringen, ik was zo trots als een gegalvaniseerde gieter. Nadien ben ik aan de slag gegaan bij verschillende verenigingen en waagde ik me aan blijspelen, dijenkletsers en thrillers. En zelfs een Jean-Paul Sartre. Weliswaar met wisselend succes, zowel acterend als regisserend. En intussen had ik ook nog wat tijd gevonden om een kortfilm te schrijven, regisseren en monteren.

Zoals gezegd; het is een vreemd beestje dat toneelvirus. Een beestje dat me al naar verschillende plekken in toneelland heeft gebracht. Een hardnekkig beestje bovendien, want ik raak steeds meer en meer bezeten. Maar gelukkig kan ik, telkens voordat de waanzin toeslaat, toch weer een ei kwijt in de wondere wereld van het theater.

Sven

> naar Fabula Roma 2019